Όσες φορές περνάμε με τα παιδιά μου από το Ελατοχώρι για να πάμε στο Καταφύγι, θυμόμαστε πάντα την φιλοξενία που μας πρόσφεραν εκεί, (στο Ελατοχώρι), ο κος Θόδωρος με την κα Λαμπρινή. Πάνε χρόνια βέβαια, όταν βρεθήκαμε τέτοια εποχή οικογενειακώς στο υπέροχο και συνάμα τόσο φιλόξενο σπίτι τους.
Ο κος Θόδωρος, περιμένοντας εμάς και κάποιους ακόμη φίλους του, είχε σφάξει από την προηγούμενη μέρα ένα γουρουνάκι, (ενν. από τα δικά του). Οπότε, φθάνοντας εμείς, πέσαμε πάνω στην προετοιμασία του φαγητού.
Αρχικά λοιπόν, τηγάνισμα τα κοψίδια. Στη συνέχεια, στην κατσαρόλα, το ριγανάτο. Δηλ., η συκωταριά ολόκληρη, τα εντεράκια, το πνευμόνι, όλα μαζί. Αυτό βέβαια, ίσως κάπου θα παρέπεμπε σε φλιγκούνι ριγανάτο, εάν στην κατσαρόλα έμπαινε μόνον πνευμόνι.
Κατόπιν, η προετοιμασία για τα κεφτεδάκια, με τον κιμά κομμένο στο χέρι(!). («Ποτέ στη μηχανή», μας είπε η κα Λαμπρινή). Προσπάθησα να κόψω και εγώ κιμά, με τα δυο μαχαίρια που χρησιμοποιούσε η κα Λαμπρινή, πάνω στο ειδικό ξύλο, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι αυτό απαιτούσε όχι μόνον κόπο, αλλά και τρόπο! Οπότε, βοήθησα στο φτιάξιμο των κεφτέδων με ούζο και μάραθο. Όσο για τις αναλογίες; «Με το μάτι», μας έλεγε η κα Λαμπρινή, «και όσο πάρει!». Κάπου, σαν να άκουγα τη μητέρα μου, όταν μαγειρεύει!
Οι μυρωδιές από το τηγανιτό κρέας πλημμύρισαν τη γειτονιά. Κάποιοι φίλοι του κου Θόδωρου που είχαν έρθει, τραγουδούσαν δοκιμάζοντας μαζί μας το παστό της κας Λαμπρινής, και την μαριναρισμένη σε κόκκινο κρασί λούζα. Όχι ότι αφήσαν «παραπονεμένα» τα ματιά, το πασιουρτί, (κάτι σαν χοιρομέρι), τα λουκάνικα.
Η όλη διαδικασία, το σφάξιμο του γουρουνιού, η προετοιμασία, τα φαγητά που φτιάχθηκαν, παρέπεμπαν ίσως κάπου στα αρχαία Σατουρνάλια, όπως μας είπε η φιλόλογος που ήταν και εκείνη καλεσμένη με την οικογένειά της. Μια γιορτή παμπάλαιη, αφιερωμένη στον Κρόνο. Μια γιορτή, που απ’ ότι μας έλεγε, την τιμούν μέχρι και σήμερα στη Σύρο.
Όσο για το κυρίως γεύμα; Η κα Λαμπρινή μας είχε φτιάξει ΧΟΙΡΙΝΟ ΜΕ ΛΑΧΑΝΟ. Πραγματικό αριστούργημα! Τα υλικά που χρησιμοποίησε για τα δώδεκα άτομα, ήταν: Περίπου 3 κιλά χοιρινό (σπάλα). Ελαιόλαδο. Λίγο μπέικον. Ένα λάχανο. Ένα κρεμμύδι ψιλοκομμένο. Δύο-τρία δαφνόφυλλα. Λίγο σέλινο. Λίγο μαϊδανό. Λίγο νεράκι. 250 γρ. αλεύρι. Έναν κρόκο αβγού (χτυπημένο).
Αρχικά, έκοψε το λάχανο σε 4 κομμάτια, τοποθετώντας το σε κρύο νερό, με λιγάκι ξύδι. Στη συνέχεια, για 5 το πολύ λεπτά, ζεμάτισε το λάχανο σε βραστό νερό, ενώ παράλληλα τσιγάριζε στο μπέικον.
Σε μια κατσαρόλα μεγάλη, αφού έκαψε το ελαιόλαδο, ρόδισε το κρέας, έριξε το κρεμμύδι, και τα άφησε για 5 λεπτά να μαλακώσουν, προσθέτοντας και το τσιγαρισμένο μπέικον. Κατόπιν στην κατσαρόλα έριξε το λάχανο, ανακατεύοντας καλά-καλά με την ξύλινη κουτάλα, προσθέτοντας μετά τη δάφνη, το σέλινο, το μαϊδανό. Αφού σκέπασε την κατσαρόλα, την άφησε στην άκρη, ανακάτεψε σ’ ένα μπωλάκι το αλεύρι με το νερό φτιάχνοντας μια ζύμη, και αφού την έπλασε, την έκανε ένα μακρύ κορδόνι, προκειμένου να καλύψει περιμετρικά την κατσαρόλα. Όταν κρύωσε η κατσαρόλα, κάλυψε με το ζυμάρι τα σημεία που το καπάκι εφάπτονταν με την κατσαρόλα, πιέζοντας να κολλήσει καλά, αλείφοντάς το με τον κρόκο αβγού. Στη συνέχεια τοποθέτησε την κατσαρόλα στον ήδη προθερμασμένο στους 180°C φούρνο. Μετά από 45 περίπου λεπτά το φαγητό ήταν έτοιμο για σερβίρισμα.
Και επειδή από ένα τόσο πλούσιο γεύμα δεν θα μπορούσε να λείπει το γλυκό, η κα Λαμπρινή μας είχε φτιάξει, (τι άλλο;), Ελατοχωρίτικο ΝΑΠΟΛΕΩΝ! Μας είπε βέβαια ότι το συγκεκριμένο γλυκό είναι τοπικό, παραδοσιακό, είναι το γλυκό τους για τις χειμωνιάτικες μέρες, είναι το γλυκό που γνωρίζουν στο Ελατοχώρι εδώ και 100 χρόνια! Σύμφωνα με την παράδοση, κάποια Ιταλίδα ήρθε νύφη στο χωριό, και ονόμασε το συγκεκριμένο γλυκό ΝΑΠΟΛΕΩΝ.
Όταν το δοκιμάσαμε, θυμήθηκα το σχόλιο του ΣΤΑΘΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ το 2007 στην εκπομπή του ΝΗΣΤΙΚΟ ΑΡΚΟΥΔΙ, για το συγκεκριμένο γλυκό: «Τρομερό γλυκό! Φτιάξαμε και φάγαμε ένα ταψί, περίπου 20 κομμάτια. Και αφού χωνέψαμε, είπαμε να το ξανακάνουμε!». Πόσο δίκαιο είχε τελικά ο ΣΤΑΘΗΣ! Τρομερό γλυκό, υπέροχο γλυκό, φοβερή όμως μαγείρισσα και η κα Λαμπρινή!
Κυριακή μεσημέρι, και στο τραπέζι μας ΧΟΙΡΙΝΟ ΜΕ ΛΑΧΑΝΟ! Θυμηθήκαμε με τα παιδιά μου κάποια στιγμή την κα Λαμπρινή, και της τηλεφωνήσαμε. Ο Γιώργος μου σήκωσε το ποτήρι του στην υγειά της που έγινε αιτία να μαγειρέψουμε σήμερα το συγκεκριμένο φαγητό.
Η δεύτερη πρόποση έγινε στην υγειά του κου Θόδωρου, που παρόλη την ηλικία του παραμένει τόσο ζωντανός, και ενεργά άνθρωπος της προσφοράς!
pdselect@gmail.com
www.pliafas.gr
