Τα γιατί που δεν μπορείς να απαντήσεις!!!
Σε έναν κόσμο που πονάει, που πεινάει που παθαίνει, είναι ευτύχημα να μπορείς με οποιοδήποτε τρόπο να ασκείς το επάγγελμα που αγαπάς! Πάντα προσπαθώ για το καλύτερο, μου αρέσει να είμαι κοντά στα παιδιά, να προβληματιζόμαστε μαζί, να συζητάμε και μέσα από τη συζήτηση να μαθαίνουμε και οι δύο πλευρές νέα δεδομένα, νέα πράγματα. Είναι όμορφο να μεταδίδεις γνώσεις, να λύνεις απορίες πάνω σε όλα τα γνωστικά αντικείμενα που κατέχεις και με τα οποία ασχολείσαι αλλά είναι ακόμα πιο όμορφο και δημιουργικό όταν μπορείς να συνομιλήσεις με τα παιδιά σου, να συζητήσεις την επικαιρότητα, να ασχοληθείς με μείζονα προβλήματα που απασχολούν τα μικρά για τον ενήλικο κόσμο κεφαλάκια τους.
Στην ουσία όμως συνειδητοποιείς ότι δεν είναι και τόσο μικρά, πολλά από τα παιδιά μας στα τελευταία χρόνια της εφηβείας τους εκεί γύρω στα δεκαέξι με δεκαοκτώ, αρχίζουν να έχουν προβληματισμούς σοβαρούς, για τον κόσμο, για την κρίση, για την κατάσταση, την οποία βιώνουμε. Ένας τέτοιος λοιπόν προβληματισμός στάθηκε αφορμή για να στήσω στη σειρά αυτές εδώ τις λέξεις. Σε μία συζήτηση που είχα κάποια στιγμή με κάποια από τα παιδιά μου, αναφερθήκαμε στο μακεδονικό ζήτημα, συζητήσαμε λοιπόν τις περασμένες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, τον όγκο των ατόμων που στήριξαν τις συγκεντρώσεις αυτές και χωρίς να το περιμένω βρέθηκα μπροστά σε μια σύγκριση που κι εγώ η ίδια είχα κάνει στο μυαλό μου χωρίς βέβαια να έχω στοιχειοθετήσει μια υποτυπώδη αιτιολογία.
Οι δεκαεπτάχρονοι, λοιπόν, αυτοί έφηβοι, αντιπαραβάλανε το ζήτημα του μακεδονικού και τη διαμαρτυρία γι’ αυτό με τη σημερινή κρίση και τα προβλήματα που λίγο η πολύ αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Η βασική ερώτηση ήταν: «Γιατί αφού στον τομέα της υγείας, της παιδείας και γενικότερα στην κοινωνία έχουμε τόσα προβλήματα δεν ξεσηκώνεται κανένας να διαμαρτυρηθεί και διαμαρτύρονται αντ’ αυτού για ένα όνομα; Ναι εντάξει σημαντικό και το όνομα δεν λέω, αλλά όταν τα παιδιά δεν έχουν να φάνε, τα νοσοκομεία δεν έχουν γιατρούς και τα σχολεία έχουν τόσες ελλείψεις γιατί διαμαρτύρονται για ένα όνομα τόσοι άνθρωποι αλλά για τα βασικά ζητήματα που μας απασχολούν όχι;» και εκεί είναι που μένεις αποσβολωμένος και πραγματικά προβληματίζεσαι και δεν ξέρεις πως θα αρθρώσεις τις λέξεις ώστε να μη ταράξεις τις ισορροπίες. Εγώ τουλάχιστον δεν ήξερα τι απάντηση να δώσω σ’ αυτό το ΓΙΑΤΙ.
Ένα γιατί που στα δικά μου αυτιά κουδούνιζε άσχημα και στο κεφάλι μου ανακάτευε όλες τις σκέψεις που μπορεί να είχα. Γιατί λοιπόν; Μήπως ο κόσμος έχει επαναπαυτεί; Μήπως έχει συμβιβαστεί σ αυτή την κατάσταση; Μήπως βρίσκει μάταιο ότι και να κάνει; Γιατί αλήθεια δεν κάνει κάτι; Γιατί δεν φροντίζει για το μέλλον αυτών των παιδιών; Και στο τέλος τι παράδειγμα δίνουμε σ’ αυτά τα παιδιά; Πόσο μεγάλη ευθύνη είναι τελικά να συναναστρέφεσαι με τους υποψήφιους ενήλικες του αύριο; Πόσο σημαντικό είναι να ανταλλάσσεις απόψεις με άτομα μιας τόσο ευαίσθητης ηλικίας; Έχει σκεφτεί ποτέ κάνεις αυτά τα παιδιά; Έχει μπει στη διαδικασία να συζητήσει σοβαρά μαζί τους;
Παρόλο που βρίσκονται σε μια τόσο νεαρή και τρυφερή ηλικία, διακατέχονται από σοβαρούς προβληματισμούς. Μπορεί πολλά από αυτά να δείχνουν ανέμελα και ευτυχισμένα στην άγνοιά τους αλλά δεν είναι πάντα τα πράγματα όπως δείχνουν. Οι αυριανοί ενήλικες, οι περισσότεροι απ’ αυτούς δηλαδή έχουν επίγνωση των πραγμάτων και της κατάστασης. Λύσεις όμως δυστυχώς δεν μπορούν να δουν και κανείς δεν μπορεί να τους δείξεις.
Σωτηρία μου, Αναστασία και Νίκο μου, Δέσποινά μου, Δώρα και Παναγιώτη μου, Γιάννη και Δήμητρά μου, Μανώλη μου το αύριο που σας περιμένει εύχομαι να είναι καλύτερο. Και αν δεν μπορούμε εμείς να σας απαντήσουμε τα γιατί σας, θα χαιρόμουν πολύ να γίνετε ικανοί να δώσετε από μόνοι σας την απάντηση αύτη. Ο κόσμος έρχεται στα δικά σας χέρια και ναι, έχετε τη δυνατότητα να τον κάνετε καινούργιο.
Ράνια Δραγώγια
Πτυχιούχος Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Πατρών
