Μέρες τώρα, μου τριβελίζει το μυαλό η φράση του στρατηγού Μακρυγιάννη «Είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ», πόλεμοι, εσωτερικοί και εξωτερικοί, διαμάχες, διαφωνίες, πρόσφυγες, θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων, άστεγοι, θύματα οικονομικής εξαθλίωσης, πέρα από όλα αυτά όμως όλοι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που δημιουργηθήκαμε από τον ίδιο Θεό ή από την ίδια συμπαντική, κατά τους επιστήμονες, δύναμη, άνθρωποι που αισθάνονται με τον ίδιο τρόπο αλλά ζουν ο καθένας ξεχωριστά.
Πώς καταφέρνουμε πάντα να αναγκάζουμε την Ιστορία να κάνει κύκλους; Πώς καταφέρνουμε να βιώνουμε κατ’ επανάληψη γεγονότα που οι πρόγονοί μας απεύχονταν για εμάς; Διχόνοια, μίσος, υποκρισία, συμφέροντα, πολιτικά, οικονομικά, προσωπικά, όλα αυτά βάζουν πίσω τις αρετές, τις θετικές όψεις που κάθε άνθρωπος διαθέτει αλλά δεν δύναται να τις χρησιμοποιήσει. Κάπου εκεί μπαίνει το εγώ μπροστά από το εμείς, ο καθένας προσπαθεί να διασφαλίσει τον εαυτό του με κάθε τρόπο, αυτό κατατρώει τις κοινωνίες. Η έλλειψη αληθινής και πραγματικής αλληλεγγύης, είναι αυτή που αιώνες τώρα οδηγεί στα πολεμικά αδιέξοδα, τους εμφύλιους σπαραγμούς και τις τόσες χαμένες ψυχές.
Σε μία κοινωνία σάπια και σαθρή, εντός και εκτός συνόρων, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ο ένας τον άλλο περισσότερο σαν ξένο, σαν εχθρό, σαν άνθρωπο που καταπατάει τα προσωπικά μας συμφέροντα, πάρα σαν ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ, σαν ένα ενωμένο και αδιάσπαστο «εμείς». Σε κάθε ξέσπασμα, σε κάθε μεγάλο γεγονός, θυμόμαστε να ενωθούμε και να συμπαρασταθούμε στον συνάνθρωπο και ταυτόχρονα να φαγωθούμε και να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλο. Πρόσφατο παράδειγμα, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και οι αντιδράσεις μας. Το πρόβλημα που είχε ο Έλληνας δεν ήταν να συνειδητοποιήσει τον παγκόσμιο κίνδυνο, την όλη κατάσταση και να προβληματιστεί, αλλά να μείνει στο γεγονός του ποιός και πως πρέπει να ασχοληθεί με το γεγονός, με το αν θα πρέπει ο Έλληνας να νοιάζεται και να συμπάσχει με τον Γάλλο, όπως και με δεκάδες άλλες μικροπρέπειες και ασήμαντες καταστάσεις.
Μέσα σε όλα αυτά, πολιτικοί λύνουν και δένουν, ράβουν και ξηλώνουν προσκήνια, παρασκήνια, γεωπολιτικά συμφέροντα, οικονομικά, προσωπικά, όλα ένα συνονθύλευμα, ένας αχταρμάς, για να μιλήσω πιο απλά. Κατηγορούμε τους πολιτικούς, κατηγορούμε τον περίγυρο, κατηγορούμε τους άλλους, πότε όμως τους εαυτούς μας. Πάντα για ό,τι συμβαίνει φταίει κάποιος άλλος. Σίγουρα όλοι έχουμε ευθύνη, και αυτοί που κατηγορούνται και εμείς που τους κατηγορούμε, σίγουρα πλέον σήμερα όλοι αποτελούμε πιόνια ενός παγκόσμιου συστήματος, ενός διεθνούς «μαριονεττίστα» που κινεί με μαεστρία τα νήματα κατά τα ανάλογα συμφέροντα.
Το δικό μου συμπέρασμα όμως είναι ένα, ουτοπικό, ίσως και παράδοξο, αφού δεν μπορούμε να εμπλακούμε σε όλα αυτά τα συστημικά συμφέροντα, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι απ’ όσα στιγματίζουν την ιστορία, γιατί δεν σκεφτόμαστε ο καθένας να αλλάξουμε τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους, τον τρόπο που τους αντιμετωπίζουμε. Αν δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτό που πρόκειται να συμβεί, ό,τι και αν είναι, είτε λέγεται οικονομική κρίση, είτε λέγεται πόλεμος, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να δούμε τη σοφία των προγόνων μας και να αναδιαμορφώσουμε ή να δημιουργήσουμε την κοινωνία του πραγματικού «εμείς» και όχι του «εγώ». Μόνο με το «εμείς» θα καταφέρουμε να εξελιχθούμε μα και να επιβιώσουμε.
Ας θυμόμαστε, λοιπόν, πιο συχνά όλα εκείνα τα σοφά λόγια που οι ίδιοι μας οι πρόγονοι σκέφτηκαν, κατέγραψαν και θέλησαν να μας μεταφέρουν και ας σκεφτούμε την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να πράξουμε, πως θα πρέπει να είμαστε εις το «ΕΜΕΙΣ» και όχι εις το «ΕΓΩ».
Ράνια Δραγώγια
Φιλόλογος
eri_dragia@hotmail.com
