Στον κόσμο του σήμερα, χρειάζονται περιστατικά όπως αυτό του εικοσάχρονου φοιτητή, για να μας θυμίζουν πως η κοινωνία μας πάσχει. Και το πρόβλημα είναι πως τα φαινόμενα αυτά, ξεκινούν μέσα από το σχολείο, μέσα από ένα τόπο ένα θεσμό όπου τα παιδιά περνάνε μεγάλο μέρος της ζωής τους προσπαθώντας να κερδίσουν τη γνώση, δεν αρκεί όμως μόνο η γνώση. Ορμώμενη από το πρόσφατο περιστατικό, που δυστυχώς, έλαβε άδοξο τέλος θα ήθελα να παραθέσω, μερικούς προβληματισμούς και σκέψεις. Πριν απ’ όλα όμως ας δούμε πως ορίζονται οι δύο έννοιες που τις τελευταίες μέρες συχνά αναφέρονται, πως οριοθετείται το φαινόμενο αυτό.

Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο σχολείο» (school bullying), όπως και ο όρος «θυματοποίηση» (victimization) χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν μια κατάσταση κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου.

Επομένως μπορούμε ίσως να μιλήσουμε για μία κατάσταση στην οποία κάποιες ομάδες μαθητών ή εν γένει σπουδαστών δημιουργούν ένα επιθετικό και ερειστικό περιβάλλον απέναντι κυρίως σε άτομα με εμφανώς αδύναμη προσωπικότητα με σκοπό το χλευασμό και την ταπείνωση τους, ακόμα, πολλές φορές οι επιθέσεις αυτές έχουν ρατσιστικό υπόβαθρο για γνωστούς ή άγνωστους λόγους και αφορούν ανθρώπους που ίσως διαφοροποιούνται ως προς τη συμπεριφορά και την εμφάνιση. Εντοπισμένες λοιπόν οι συμπεριφορές αυτές, το πρόβλημα πλέον γνωστό σε όλους, το ερώτημα που προκύπτει είναι: εφόσον όλοι το γνωρίζουμε και όλοι είμαστε αντίθετοι, τι κάνουμε για να αποτρέψουμε τέτοιου είδους ενέργειες; Ποιος είναι ο ρόλος του καθένα μας προσωπικά; Του συμμαθητή, του φίλου, του εκπαιδευτικού, του γονέα;

Και φυσικά μιλάμε για τους πρωταρχικούς φορείς κοινωνικοποίησης, νομίζω πως όλοι γνωρίζουμε ότι ένας άνθρωπος μεγαλώνοντας περνάει από κάποια στάδια, κατά τα οποία διάφοροι φορείς τον βοηθούν να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του, μέσα σ αυτά τα πλαίσια ο πρώτος φορέας κοινωνικοποίησης είναι η οικογένεια και έπεται το σχολείο. Θα μου επιτραπεί όμως εδώ, να δώσω αυξημένη βαρύτητα στο ρόλο της οικογένειας, ο τρόπος που θα γαλουχηθεί ένα μικρό παιδί και στη συνέχεια ένας έφηβος αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής του.

Είναι σημαντικό να έχει ενημέρωση και γνώση και εφόδια για να πορευτεί στη ζωή του και να διαμορφώσει έναν ισχυρό και άτρωτο χαρακτήρα έτσι ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε «εξυπνάκια» που θα βρεθεί στο δρόμο του να τον ενοχλήσει με το λόγο ή τις πράξεις.
Από την άλλη έχουμε τον ισχυρό, το παιδί αλαζόνα, τον έξυπνο της παρέας ή τους πολλούς έξυπνους της παρέας που διασκεδάζουν πειράζοντας τους άλλους και υποτίθεται πως όλα τα κάνουν «για πλάκα». Όταν όμως το «για πλάκα» γίνεται σοβαρό, εκεί τι συμβαίνει;

Σπεύδουμε να απευθύνουμε κατηγορίες, να κατακρίνουμε, να καταδικάσουμε, τελικά, όμως, ποιο από τα δύο είδη νέων είναι αυτό που πραγματικά μειονεκτεί, που έχει το πρόβλημα; Ποια συμπεριφορά χρήζει ανάλυσης; Η απάντηση νομίζω πώς είναι προφανής σε όλους.

Μεγαλύτερη είναι η βοήθεια που χρειάζονται αυτά τα παιδιά αυτά που θεωρούν του εαυτούς τους έξυπνους και ρωμαλέους και υπεράνω όλων των υπολοίπων, που θεωρούν ίσως τον κόσμο δικό τους. Και αυτά τα παιδιά χρειάζονται καθοδήγηση και ίσως περισσότερη από αυτά που χαρακτηρίζουμε ως αδύναμα.

Τελειώνοντας θα ήθελα να προτρέψω να βοηθήσουμε κάθε «έξυπνο» παιδί να συμπεριφέρεται πραγματικά έξυπνα και να στέκεται δίπλα στα παιδιά με την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα, όπως επίσης και εμείς οι υπόλοιποι, γονείς και εκπαιδευτικοί να δίνουμε περισσότερη σημασία στη διαπαιδαγώγηση και στην εμφύσηση ηθικών αξιών στα νέα παιδιά διότι μόνο αυτό θα αποτελέσει όπλο καταπολέμησης όλης αυτής της «αρρωστημένης» κατάστασης.

«ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΚΑΘΕ ΤΕΤΟΙΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΣΤΕ ΕΝΗΜΕΡΟΙ»
«ΑΣ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ»

Προτεινόμενοι σύνδεσμοι, πηγές: www.antibullyingnetwork.gr